Drúk, drúk, drúk.................

Wij zijn van die mensen die het liefst gewoon thuis zijn. Lekker keutelen op ons erf zoals een columnist, wiens naam ik helaas vergeten ben, eens schreef. Maar soms ontkom je er niet aan en moet je toch van je erf af. Meestal proberen we dan een aantal van die 'klussen' te combineren zodat we ons maar 1x netjes aan hoeven te kleden en ons verplaatsen............
Vandaag was dus zo'n dag. Eerst even flappen tappen om daarna de taxe d'habitation (deel van de belasting op onroerend goed) en de taxe d'ordures menagères (huisvuilbelasting) te betalen bij de Trésorerie in Rochechouart. Daarna naar de fotograaf om pasfoto's te laten maken van Jan voor een Frans rijbewijs. Zodra je Nederlandse rijbewijs verloopt móet je namelijk een Frans rijbewijs aanvragen. Daarna naar de sous-préfecture om de formulieren op te halen en een checklist zodat we die thuis op het gemak in kunnen vullen. Gelukkig is Rochechouart, onze kantonhoofdstad, zo'n lief klein miniatuurstadje waar alles op loopafstand ligt.
Daarna moesten we een vuilcontainer afhalen. Je wilt niet weten hoeveel discussie daar aan vooraf is gegaan. "Dat past toch nooit in de auto, mens" zei mijn geliefde echtgenoot toen we de bevestiging kregen van de Comcom (Communauté des Communes - ofwel samenwerkende gemeentes) dat we een 120 liter container konden bestellen voor 23 euro.
Dus maar eens de maten opgezocht van zo'n container via Google en natuurlijk paste het gemakkelijk (je ziet het wel op de foto, er hadden er wel 2 in onze Kia gepast.............) Dus een chèque opgestuurd naar de Comcom zodat we de container vandaag op konden halen op de Boulevard Carnot bij de 'oude brandweerkazerne'. Dat is nou een typisch Franse manier om een adres aan te duiden. Want iedereen weet toch waar de oude brandweerkazerne is?
Gelukkig wist onze 'Mien' (Garmin) de boulevard wel te vinden en lagen er niet al te veel panden aan. Op de heenrit zagen we het zo snel niet, maar toen we terugreden zagen we opeens een heleboel blauwe containers in een soort loods. Op vertoon van mijn coupon en na het checken van de lijst of ik wel 'payé' (betaald) had en het zetten van een handtekening mocht ik de container meenemen. De oude brandweerkazerne was denk ik nog uit het tijdperk dat ze met handpompjes werkten, want een grote moderne brandweerauto had er volgens mij nooit ingepast. In ieder geval zijn we weer een stapje verder in het integratieproces want we weten nu waar we die oude brandweerkazerne kunnen vinden....;-) Daarna zijn we nog even naar de Aldi gegaan voor de boodschappen en daarna lekker naar .........................................huis (en erf).

Koffie mèt: Slagroompunten

Toen ik Jan vroeg wat hij voor gebak wilde op zijn verjaardag kwam er vrijwel meteen als antwoord : 'Een slagroompunt'. Oeps! Die vallen toch wel onder de moeilijker te produceren heerlijkheden. Jaren geleden had ik wel eens een poging gewaagd, maar dat was toen geen succes. Inmiddels heb ik natuurlijk wel wat meer bakervaring opgedaan, dus het recept opgezocht en nog maar eens een poging gewaagd.
Gelukkig had ik alle ingrediënten in huis, dus kon ik gistermiddag de taartbodem bakken. Die zag er nadat ik hem uit de oven had gehaald prima uit. Nadat de bodem was afgekoeld volgde de moeilijkste klus: het doormidden snijden van de bodem en bestrijken met jam. Toen zelfs dat gelukt was en de bodem veilig in een plastic zak was opgeborgen was het lastigste karwei in ieder geval tot een goed einde gebracht.
Vanmorgen kwam dan de 'finishing touch'. Nadat de slagroom was geklopt heb ik een beetje vals gespeeld. Eerst de helft van de taartbodem ingevroren, want 8 taartpunten is toch wat veel van het goede. De andere helft in tweeën gesneden zodat e.e.a.wat beter hanteerbaar werd en de zijkant ingesmeerd met slagroom en daarna door de hagelslag gerold. Dat ging prima. Daarna beide kwarten weer doormidden gesneden en per punt de slagroom erop gespoten en gegarneerd met mirabellen (van onze eigen boom) en ananas. Voor een amateur ziet het er toch aardig uit zo?! Om het af te maken hoort er dan voor de jarige natuurlijk een kaarsje op................... O ja ze smaakten prima!

Bietjes met knoflook

Een aantal jaren geleden kocht ik een kookboek bij de Intermarché, waar we dit recept in aantroffen. Inmiddels is het mijn favoriete bietjesrecept. Wil je het ook eens uitproberen? Het is héél simpel om te maken. Voor 2 personen heb je ca. 500 gram gekookte en gepelde bieten nodig, in plakken of blokjes gesneden, 2 à 3 uitgeperste teentjes knoflook, een klein bakje crème fraiche, wat peterselie (vers of gedroogd) en wat boter.
Laat de boter smelten in een wijde pan (bijvoorbeeld een wok). Voeg de bietjes toe en de knoflook. Bak héél zachtjes ca. 10 minuten, schep af en toe om. Voeg nu de crème fraiche toe en roer deze door de bietjes met knoflook. Warm het gerecht nu nog ca. 2 à 3 minuten door. Strooi de peterselie erover en dien op. Eet smakelijk!

Mammografie

Net als in Nederland worden vrouwen vanaf 50 jaar hier iedere twee jaar preventief gescreend op borstbanker. Twee jaar geleden was de eerste keer en dus ontving ik enige maanden geleden een brief van het ziekenfonds met een uitnodiging voor een mammografie.
De afspraak was snel gemaakt. Ditmaal ben ik niet naar het ziekenhuis in St. Junien gegaan, maar naar een gespecialiseerd instutuut voor röntgenfoto's in het centrum van St. Junien. Niet omdat het ziekenhuis niet beviel, maar de vorige keer liepen de wachttijden daar zo op dat mijn uitnodiging al was verlopen vóór ik aan de beurt was..........., gelukkig kreeg ik toen een week voor de afspraak een nieuwe uitnodiging.
Wat we in Nederland niet gewend zijn is dat je zelf de foto's en uitslagen moet bewaren, dus gingen we afgelopen vrijdag op pad met een grote bruine envelop met de foto's en de uitslag van de vorige keer.
Waar we ons steeds weer over verbazen is de enorme efficiëntie waarmee bij dit soort instituten gewerkt wordt. Ik was amper ingecheckt bij de balie of er stond al een laborante klaar om me mee te nemen naar een kamertje voor de foto's. Daarna moet je met ontbloot bovenlijf wachten of de foto's scherp genoeg zijn om door de dokter beoordeeld te worden. Dat bleek niet het geval, de laatste foto moest over. Daarna weer even wachten op de dokter die inmiddels de foto's had bekeken. Gelukkig was daar niets bijzonders op te zien. Voor alle zekerheid doen ze ook nog een 'voeltest'. Ook die was goed. Alles bij elkaar was het erg snel gebeurd. De afspraak was om twee uur en voor halfdrie stonden we alweer buiten!
De foto's worden nu opgestuurd naar Limoges waar ze door een onafhankelijke dokter nogmaals worden bekeken. Daarna worden ze met de officiële uitslag naar mijn huisadres gestuurd. Zodat ik over twee jaar weer met zo'n grote bruine envelop op pad kan..............