Jeugdtrauma: Handwerkles

Iedereen denkt waarschijnlijk dat ik, net als Jan, erg handig ben, maar niets is minder waar. Hier zit een diepgeworteld jeugdtrauma aan vast: de handwerkles van de lagere school. In tegenstelling tot mijn nichtjes die bij de nonnetjes op school zaten en de mooiste borduurwerkjes mochten produceren zat ik op de openbare lagere school te zuchten boven een vies - zeepgroen - katoenen breiwerkje. Pas als je tich centimeter foutloos, regelmatig breiwerk had geproduceerd mocht je iets 'moois' gaan breien. Mijn breiwerkje werd wel steeds langer en langer, maar smoezelig, scheef en onregelmatig.......
Als naaiwerkje mochten we een groen tuinbroekje fabriceren voor een peuter. Alweer groen, kregen ze zeker gratis of zo?! Bovendien wat moest ik als 10/11-jarig meisje met een peuterbroekje? Veel klasgenootjes hadden nog wel een broertje of zusje in die leeftijd, maar ik niet. De beste herinnering bewaar ik nog aan een geborduurd speldenkussen. Dat was tenminste een leuk moederdagcadeautje. Ik geloof dat mijn moeder 'm nog altijd heeft.
Na het verlaten van de lagere school werd er dus slechts zeer sporadisch gebreid of genaaid. Breien was ik op een gegeven moment toch nog wel aardig gaan leren, maar naaien was aan mij niet besteed. Toch heb ik jaren geleden een naaimachine gekocht. Vrijwel ongebruikt verhuisde hij mee naar Frankrijk. En nu, mocht-ie, voor het eerst sinds de verhuizing 7 jaar geleden, uit de kast! Onder het aanrecht had ik immers gordijntjes gepland. Met mijn handige moeder en schoonmoeder  op 900 km afstand moest ik er toch echt zelf aan geloven...... Om niet meteen de mooie lap stof te verprutsen die we hebben meegenomen uit Nederland besloot ik om eerst een oude dekbedhoes te gebruiken om het werken met de naaimachine weer een beetje in de vingers te krijgen.
Eerlijk is eerlijk: Er vielen wat lelijke woorden want hoe onhandig kunnen ze zo'n   naaimachine maken om de draad goed naar de naald geleid te krijgen..... Mijn dikke worstvingers kregen het niet voor elkaar om de draad vanuit de 'hefboom' omlaag te trekken. Uiteindelijk loste een pincet het probleem op...... Vervolgens was het tobben om de draad door de naald te krijgen, dat krijg je met 50+ ogen en worstvingers, maar het is toch gelukt......En voorwaar voor iemand met een jeugdtrauma die al zeker meer dan 20 jaar niet heeft genaaid ziet het er toch niet onaardig uit. Straks ga ik het nog leuk vinden........LOL
Zoals gezegd, het is een kladversie, de definitieve gordijnen bestaan uit een klein ruitje. Dat gaat wat minder makkelijk 'scheef' met knippen en naaien. Maar vooralsnog ben ik al erg blij dat het toch ergens op lijkt........