Ruim een halfjaar niet geblogd en daar was een goede reden voor: Op 26 januari werd ik getroffen door een beroerte en door de brandweer met spoed afgevoerd naar het C.H.U in Limoges. Na ruim een week werd ik overgeplaatst naar het revalidatieziekenhuis van het C.H.U. " Jean Rebeyrol" (foto boven) waar ik opnieuw leerde lopen. Na een maand in de B-vleugel werd ik overgeplaatst naar de A- vleugel (weekverpleging - ieder weekend naar huis). Hret leren lopen verliep redelijk goed. Op 11februari zette ik de eerste stappen tussen de parallel brug. Daarna was het leren lopen in de gangen met een kruk en mijn therapeute Elisabeth (later Charlotte) .In de tussentijd probeerden de ergotherapeutes mijn arm en hand weer aan de praat te krijgen. Dat verliep aanzienlijk minder voorspoedig en deed veel meer zeer. Op 17 april mocht ik het ziekenhuis verlaten. Inmiddels ben ik dus alweer 3 maanden thuis. In het begin had ik veel heimwee naar het ziekenhuis en de mensen daar, nu vlt het wel mee al was het leuk afgelopen woensdag om tijdens een controlebezoekje zoveel " oude bekenden" terug te zien en even een praatje met ze te maken.Iedereen was erg aardig al hadden ze grote moeite om die Nederlandse achternaam goed uit te spreken. Ze deden hun best en de meesten deden het uiteindelijk behoorlijk goed. Eén van de therapeutes begroette me zelfs met mijn naam afgelopen woensdag, vond ik toch lief. Eén van de doktoren sprak goed engels en zelfs een beetje Duits waar hij indruk mee probeerde te maken maar na 3 zinnen moest bekennen dat zijn vocabulaire " op was". We hebben de conversatie dus maar in het Frans voortgezet..............
Inmiddels dus 3 maanden thuis en nog altijd 3x in de week naar de kiné (fysio)een dorp verderop. Langzaam maar zeker gaat het de goede kant op. Of het 100% goedkomt durft niemand te voorspellen, maar ik leef nog en het was toch echt even kantjeboord 26 januari. Dankzij de stoere brandweermannen van Rochechouart was ik tijdig in Limoges, ze hebben me rustig weten te houden, maakten mijn gezicht steeds schoon(moest verschrikkelijk overgeven de hele tijd. Alleen jammer dat ik die dag mijn mooiste fleecetrui aanhad, die kreeg mijn man in stukken geknipt en onder de kots terug...........
Ik ga, wanneer ze weer te koop, zijn jou een mooie fleecetrui uit de sportwinkel, cadeau doen. Welke maat, kleur? Wil je er een met rits of een die je over je hoofd moet aantrekken? Wat is nu makkelijker voor jou? Ik hoef het niet op te sturen want ik kan er wel een via internet bestellen.
BeantwoordenVerwijderenhaha deze was blauw met een opdruk. Maat XXL, met rits, maar trek m toch over mijn hoofd aab, maar dat fleecespul zit zo lekker en kriebelt niet................
BeantwoordenVerwijderenWat een ellende. Maar je hebt je er dapper doorheen geslagen. Heel veel beterschap en misschien komen we elkaar nog wel eens ergens tegen.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Dorothé en het was niet alleen maar ellende hoor , vooral in de revalidatiekliniek heb ik veel gelachen!
BeantwoordenVerwijderenHallo, Annemarie, we lezen niet vaak je blog, dus we zijn wel erg geschrokken van je bericht.
BeantwoordenVerwijderenHoe is 't nu met je? Hopelijk zit er nog steeds vooruitgang in.
We wensen je het allerbeste en beterschap natuurlijk, ook de groetjes aan Jan. Misschien dat we elkaar nog eens zien. Rien en Marlies
Bedankt! Groetjes terug vn Jan.. Er is héél langzaam wat verbetering.Hand is nog steeds gevoelloos. Morgen terug naar het ziekenhuis voor een voortgangstest.We zullen er maar het beste van hopen. Leuk weer eens iets van jullie te horen
VerwijderenHi Annemarie, nav jouw reactie op mijn blog, heb ik jouw blog weer opgezocht en gelezen over jouw beroerte. Vreselijk!! Maar wat fijn dat de brandweer je gered heeft en je het er levend vanaf hebt gebracht.
BeantwoordenVerwijderenSchrijf je nu helemaal niet meer?
Liefs en sterkte, Linda
Hoi Linda. Nee met bloggen ben ik definitief gestopt. Het leven is een stuk beperkter met 1 hand. Ik schrijf nog wel: historische en genealogische artikelen.....
BeantwoordenVerwijderen